De varkenswangetjes van Bistro In den Koning zijn goddelijk comfortfood
Tekst: Bob Maes
Er gaat weinig boven een goed vleesgerecht met krokante friet op een zondagavond. De varkenswangetjes van bistro In den Koning in Waterlandkerkje bewijzen het. We eten er oerklassiek, maar zeer goed.
Wat een geruststelling. In deze tijd van ‘bent-u-bekend-met-ons-concept-restaurants’, pizza’s met avocado en witlof en gerechten met ingelegde vlierbloesemblaadjes en geraspte watermeloen, bestaan er nog restaurants waar ze wars zijn van interessantdoenerij, tierelantijntjes en nutteloze opsmuk. Waar de kok gewoon met zorg lekker eten bereidt, voor een goede prijs. Dat vinden we vanavond in bistro In den Koning in Waterlandkerkje.
We trekken naar het West-Zeeuws-Vlaams dorpje op waarschijnlijk de laatste mooie dag van 2021. Een glazig zonnetje wurmt zich door de bomen waarvan de bladeren steeds wat geler worden. De herfst hangt in de lucht, je kunt het al ruiken. De kachel gaat weer aan. Voordat je het weet is het Kerst. In den Koning verschijnt tot ons als een warme herberg waar de tijd heeft stilgestaan. Dit meubilair met zware leren stoelen heeft het gros van de restaurateurs tien jaar geleden al ingeruild voor Scandinavisch minimalisme. Mijn tafelgenote herkent de bruin-oranje tegels uit de keuken van haar oma. De plantjes op tafel zijn van plastic. Zo'n interieur kan oubollig overkomen, maar vreemd genoeg werkt het hier juist. Wij voelen ons direct thuis in deze knusse, sympathieke bistro, waar volgens de overlevering Napoleon ooit overnachtte. We maken ons op voor een keizerlijk maal.
Wat eet je dan?
Eerst een flinterdun gesneden gerookte biefstuk met truffelcrème, zonnebloempitten, een paar cherrytomaatjes en een slaatje. Een bord vol, dat ‘overkanters’ zouden omschrijven als ‘Zeeuws-Vlaams'. Wij Bourgondiërs houden het op ‘royaal’. Het smaakvol, prima gegaard stukje rund heeft een flirterig rooksmaakje en paart perfect met de truffel. De plukjes salade geven net dat gewenste beetje frisheid. De geraspte oude Zeeuw schenkt wat extra zout en vet. Hier kunnen heel wat koks wat van leren. Als je een carpaccio op de kaart zet, geef er dan je eigen draai aan zoals chef Juriën Paridaen. Het is een heerlijk voorgerecht. De vers gemaakte bospaddenstoelkroketjes van mijn tafelgenote smaken al net zo goed. Hier wordt truffelmayonaise bij geserveerd, een gouden combinatie met paddenstoelen.
Foto: Anne Hana
En verder?
De gestoofde varkenswangetjes worden aangeraden door de keuken, dus lijdzaam als we zijn bestellen we deze Vlaamse oerklassieker. Ze komen in een loeiheet pannetje. Alleen al de geur brengt je naar hoe een middeleeuwse keuken geroken moet hebben. Vlees, het zoet van bier, scherpe mosterd, het komt allemaal naar boven. Het mes kan ongebruikt retour, want het gestoofde vlees smelt sneller dan sneeuw in augustus. Dit is waanzinnig lekker en perfect bereid comfortfood dat ons verlangen naar lange zomeravonden doet verstommen. Niet in de laatste plaats door de goddelijke saus. Smaakpapillen evolueren met de jaren, maar er gaat toch weinig boven een goed vleesgerecht met krokant gebakken frieten op een zondagavond. Deze gestoofde varkenswangetjes zijn daar het bewijs van.
De overkant van de tafel legt een minder klassieke toer af. Haar vegetarische lasagne met geitenkaas, tomaat, tuinkruiden en emmentaler bekoort eveneens. Net als de tripel die de bistro laat brouwen.
Foto: Anne Hana
Zijn de desserts ook zo goed?
We moeten bijna een joggingbroek aantrekken om het nagerecht kwijt te kunnen, maar kunnen het niet laten. En we krijgen geen spijt. Opnieuw verschijnen flinke borden op tafel. Ik krijg twee bollen vanille-ijs met een saus van gezouten karamel, noten en krakende zelfgebakken koekjes. Aangezien we net uit Italië komen, zijn we een tikkeltje verwend, maar dit roomijs tikt het niveau van de betere gelateria in het Land van de Laars aan. Mijn tafelgenote trotseert een kolos van een brownie. Verkwikkend sorbetijs van bloedsinaasappel haalt de scherpe randjes van het machtige dessert. Ondertussen drinken we lekkere koffie van Zeeuwse Branding uit Zierikzee.
Foto: Anne Hana
Wanneer we de bistro verlaten, regent het. Op de N61 zien we geen hand voor ogen. De herfst is nu echt begonnen. We doen elkaar een belofte. Iedere keer dat we dit seizoen beu zijn, denken we terug aan de varkenswangetjes die we op een zondagavond in Waterlandkerkje aten. De zon zal spontaan beginnen stralen.
